Κριτική: Το Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέι

Είχα πάρα πολυ καιρό να λατρέψω έτσι ένα βιβλίο, μέχρι που διάβασα το Πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέι του Όσκαρ Ουάιλντ. Δύο μέρες μετά είδα και την ταινία που έβγαλαν για αυτο, και παρόλο που διαφέρει πολύ σε ορισμένα πράγματα με το βιβλίο, θεωρώ ότι είναι επίσης πολύ καλή.

Το βιβλίο ακολουθεί την ιστορία του νεαρού Ντόριαν Γκρέι, έναν εξαιρετικά όμορφο έφηβο με πολύ καλή καρδιά. Στα 17 του γίνεται πηγή έμπνευσης για την τέχνη ενός νέου ζωγράφου, του Μπάζιλ, που γοητεύεται από τον Ντόριαν. Τον θαυμάζει για την εξωτερική και εσωτερική ομορφιά του. Όταν όμως ο Ντόριαν γνωρίσει τον Λόρδο Χένρι, φίλο του Μπάζιλ με καταστροφικές απόψεις, αρχίζει να επηρεάζεται με πάρα πολυ άσχημο τρόπο.

Ο Μπάζιλ ζωγραφίζει ένα πορτραίτο του Ντόριαν που αντικατροπτίζει όλη του την ομορφιά, και του το δίνει. Ο έφηβος το βάζει στο δωμάτιό του, ωστόσο όσο πιο πολύ έρχεται κοντά στον Χένρι και όσο πιο πολυ διαφθείρεται από τις απόψεις του, παρατηρεί πως το πορτραίτο αλλάζει σε κάτι άσχημο, πονηρό και τρομακτικό. Το κρύβει στην σοφίτα και δεν αφήνει σε κανέναν εκτός από τον ίδιο να το δει.

Το βιβλίο είναι αριστούργημα για  πολλούς λόγους. Παρουσιάζονται πάρα πολλές απόψεις που μπορεί ο καθένας να κρίνει και να μπει σε σκέψεις, παρακολουθείς σταδιακά πως ο καλύτερος άνθρωπος μπορεί να γίνει ο χειρότερος, πως ο Ντόριαν φτάνει σε ένα επίπεδο τρέλας. Τα χρόνια περνάνε, ο ίδιος μένει νέος σαν 18 και το πορτραίτο έχει πάρει την μορφή της άθλιας ψυχής του.

Τι θα γίνει όταν ο Μπάζιλ δει το πορτραίτο, όταν η διαφθορά του Ντόριαν φτάσει σε άλλο επίπεδο, όταν καποιοι γυρίσουν για εκδίκηση και όταν ο Ντόριαν επιθυμήσει να αλλάξει; Το βιβλίο είναι τρομακτικό, υπέροχο και δεν χάνει στιγμή το ενδιαφέρον του.